Για αδιευκρίνιστους λόγους, δεν υπήρχε ήδη ανοιχτό θέμα με το φινάλε, οπότε... βουαλά!

Με κλιφ τελειώνει η σειρά, λοιπόν. Δεύτερο μπλακ άουτ, με τα οράματα αυτή τη φορά να συμβαίνουν αρκετά χρόνια στο μέλλον και τα πάντα στον αέρα και αναπάντητα. Κρίμα, πολύ κρίμα. Δε μάθαμε ποτέ το πώς και το γιατί όσων συνέβησαν και η τύχη όλων ανεξαιρέτως των χαρακτήρων (πλην της Τσάρλι, που τη βλέπουμε να έχει μεγαλώσει) είναι άγνωστη. Επέζησε ο Μαρκ; (Απίθανο.) Τα ξαναβρήκαν ο Ντεμ και η Ζόι; Τι ρόλο έπαιζε, τελικά, η Τζέρικο; Η Τζάνις είναι στα χέρια του Χέλιντζερ, που κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος; Τι απέγινε ο Γκάμπριελ, που τον ξέχασαν εντελώς, αν και τους έδωσε, ουσιαστικά, την απάντηση στο "πότε" του επόμενου μπλακ άουτ, μέσω της εξαιρετικής ιδέας με τις κόκκινες κλωστές; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα τελευταία δευτερόλεπτα πρόσθεσαν επιπλέον ερωτήματα: ποιος είναι αυτός που "τον βρήκαν" τόσα χρόνια μετά; Σε ποιον ανήκει η διαθήκη; Ποιος είναι ο F. Walsh, του οποίου την προφανώς όχι και τόσο καλή ακτινογραφία βλέπουμε; Το αγοράκι που ανοίγει το δώρο είναι ο γιος της Τζάνις;

Όμως, εκτός από ερωτήματα, είχαμε και κάμποσες προβληματικές σεναριακές αποφάσεις σ' αυτό το επεισόδιο, αποτέλεσμα, προφανώς της φούριας να ολοκληρωθούν όπως-όπως κάποιες ιστορίες, λόγω του επικείμενου κοψίματος. Τέτοια παραδείγματα είναι η παντελώς άκυρη ιστορία στο Αφγανιστάν και η νεκρανάσταση της Τρέισι (fail από παντού, ειλικρινά), το άσχετο, ως προς τη ροή της ιστορίας, μήνυμα του Σάιμον με το κύμα, που βοήθησε στη λύση της εξίσωσης, η από μηχανής εμφάνισης της Γιαπωνέζας μάνας ή η αλλαγή πλεύσης του Μπράις (όσο κι αν ήθελα να καταλήξει με την Κέικο, ο τρόπος που έγινε αυτό ήταν άκομψος και χοντροκομμένος). Ας μη μιλήσω καλύτερα για την οικτρή ανάπτυξη του χαρακτήρα της Ολίβια και το θεόρατο, αναπάντητο ερώτημα του γιατί, στο καλό, κατέληξε με τον Λόιντ. Η τελικη αίσθηση που παραμένει είναι ότι τον ερωτεύτηκε μόνο και μόνο γιατί αυτό είχε δει ότι θα συμβεί. Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δηλαδή, στην οποία ούτε η ίδια αλλά ούτε και ο Λόιντ είχαν ουσιαστικά λόγο. Ερωτεύτηκαν όχι γιατί το επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά γιατί έτσι είχε αποφασιστεί. Συγγνώμη, αλλά αυτό παίζει και να είναι το μεγαλύτερο κενό του σεναρίου. Τουλάχιστον, η ιστορία της Νικόλ, για την οποία αναρωτιόμουν στο προηγούμενο ποστ, όχι μόνο ολοκληρώθηκε, αλλά είχε και έξυπνη ανατροπή.

Μια δεύτερη σεζόν εγώ προσωπικά θα την έβλεπα πάρα πολύ άνετα. Παρά τα προβλήματα που εμφάνιζε ενίοτε, πέρασα καλά με τον πρώτο κύκλο. Τα επιστημονικά και φιλοσοφικά ερωτήματα που γεννήθηκαν ήταν τρομερά ενδιαφέροντα και η ιστορία είχε ακόμα πολύ ζουμί.