Καταρχάς η Σάνσα δεν υπήρξε ποτέ άβουλο πλάσμα. Αυτήν την καραμέλα την πιπιλάτε 6 χρόνια τώρα και μπορείτε να συνεχίσετε να την πιπιλάτε για άλλα 6, αλλά δεν σημαίνει οτι είναι και αλήθεια. Άβουλος είναι αυτός που ενώ έχει τη δυνατότητα να πάρει ελεύθερος και ανεπηρέαστος τις δικές του αποφάσεις και να ενεργήσει κατά βούληση, δεν το κάνει και παραμένει αδρανής ή αφήνει άλλους να αποφασίζουν γι' αυτόν. Η Σάνσα πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της αιχμάλωτη και στερήθηκε την ελεύθερη βούληση, οπότε το να την κατηγορεί κανείς οτι υπήρξε άβουλη είναι το λιγότερο άτοπο. Επίσης, κάθε φορά, το τονίζω, κάθε μα κάθε φορά που η Σάνσα είχε την ευκαιρία να ενεργήσει ελεύθερα και να ορίσει η ίδια τη μοίρα της, το έκανε, ενεργώντας με τον τρόπο που η ίδια έκρινε σωστό τη δεδομένη στιγμή. Το αν συμφωνεί κανείς με τις επιλογές της ή όχι είναι άλλη συζήτηση (και κατά τη γνώμη μου αδιάφορη, αφού όπως όλοι οι χαρακτήρες που ενεργούν αυτόβουλα κάνουν αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν σωστό και όχι αυτό που θα ικανοποιήσει μέρος του κοινού, το ίδιο κάνει και η Σάνσα). Μπορεί να έκανε λάθη, μπορεί να έκανε επιλογές που δεν της βγήκαν, μπορεί εκ των υστέρων να αποδείχτηκε οτι θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό κ.ο.κ. Αυτό ισχύει για όλους, κανείς δεν είναι αλάνθαστος, ούτε καν ο Μικροδάχτυλος (που για κάποιο μαγικό λόγο οι περισσότεροι πιστεύουν οτι σε μια ιστορία βασισμένη πάνω στα ανθρωπινά λάθη/πάθη/αδυναμίες είναι ο μοναδικός αλάνθαστος και άτρωτος). Οπότε όχι, λοιπόν, δεν έχεις δίκιο. Πες ό,τι θες για τη Σάνσα, αλλά άβουλη δεν υπήρξε ποτέ. Οπότε ξεκινάς με κίτρινη κάρτα απ' τα αποδυτήρια.
Για να μιλήσουμε επι της ουσίας τώρα, δεν βρίσκω κάτι λάθος σε όσα αναφέρεις. Πράγματι η Σάνσα δεν ήταν ποτέ κοντά με τον Τζον, πράγματι ήταν πάντα πιο κοντά στη μάνα της, όχι μόνο λόγω της στενής τους σχέσης, αλλά και ως χαρακτήρας, η εμφάνιση, ακόμα και τα μαλλιά της, τα πάντα πάνω της θύμιζαν περισσότερο Τάλλυ παρά Σταρκ. Όλα όσα λες πράγματι ισχύουν, αλλά όπως σωστά επισημαίνεις, αυτό δεν σημαίνει οτι δεν αγαπά το Τζον, οτι δεν τον βλέπει σαν αδελφό της και όλα αυτά που κατά καιρούς αναφέρονται εναντίων της. Απο εκεί και πέρα δεν βρίσκω το λόγο να γίνονται άλματα λογικής και να προτρέχουμε σε συμπεράσματα. Ήθελε εκδίκηση με ή χωρίς τον Τζον; Μα σαφέστατα, το έχει πει και η ίδια άλλωστε, "
θα το πάρω μόνη μου!". Δεν μπορεί να πει κανείς όμως οτι βάζει την προσωπική της εκδίκηση πάνω απο τον οίκο της, την οικογένειά της, το σπίτι της. Δεν προκύπτει απο πουθενά αυτό, αντιθέτως ο χαρακτήρας μας δείχνει εμπράκτως οτι αφήνει στην άκρη τα προσωπικά της και αναγκάζεται να καταφύγει στην έσχατη βοήθεια, αυτό που έκανε τα πάντα για να αποφύγει. Αυτό είναι μια τεράστια θυσία που δεν μπορεί να αγνοεί όποιος επιχειρεί τη βαθύτερη ανάγνωση του χαρακτήρα. Απο εκεί και πέρα λέγονται τόσα και τόσα, μέχρι και οτι η Σάνσα δήθεν έστησε παγίδα στον Τζον και γι' αυτό δεν του είπε για τον Μικροδάχτυλο, γιατί δεν την ενδιέφερε αν θα επιζήσει και γιατί ήθελε να πεθάνει ο Ρίκον ώστε να γίνει η ίδια Αρχόντισσα του Γουίντερφελ... Εντάξει... τι να απαντήσεις τώρα σε αυτό; Η Σάνσα φταίει για όλα ,μέχρι και για την καταστροφή της Βαλύρια. Και ό,τι κι αν κάνει είναι βλαμμένη και ηλίθια. Εντάξει, ο καθένας μπορεί να γράφει και να εκφράζεται όπως θέλει, αλλά κάποια στιγμή καλό θα είναι να αναρωτηθεί κανείς αν αυτού του επιπέδου η ανάγνωση της ιστορίας και των χαρακτήρων έχει πραγματικά κάτι χρήσιμο να προσφέρει. Προσωπικά δεν πιστεύω στο παραμύθι του "σεβασμού της άποψης". Ο σεβασμός κερδίζεται και πολύ απλά κάποιες απόψεις που συναντώ δεν μπορούν ποτέ να κερδίσουν τον σεβασμό μου. Και στην τελική μου είναι αδιάφορες, γιατί συνήθως δεν λένε απολύτως τίποτα για τη σειρά και τους χαρακτήρες, αν λένε κάτι είναι για τα άτομα που τις γράφουν. Αποδέχομαι τα πάντα στο πνεύμα της ελευθερίας του λόγου, αλλά μέχρι εκεί, τον σεβασμό μου τον δίνω εκεί που κρίνω οτι αξίζει. Η Σάνσα ηλίθια, ο Τζον χαζός... τι να σεβαστείς και τι συζήτηση να κάνεις σε αυτό το επίπεδο; Εντάξει, τους ευχαριστούμε για την πολύτιμη συνεισφορά τους στο φόρουμ, ξυδάκι, που λέει και η greekie και πάμε παρακάτω, γιατί η ιστορία και οι χαρακτήρες αξίζουν πολύ βαθύτερης ανάγνωσης απο αυτό.
Η σειρά φέτος παίζει πολύ με επαναλαμβανόμενα μοτίβα και κοινές θεματικές που σπάνε τα όρια του χάρτη και αφορούν όλες τις ιστορίες που τρέχουν παράλληλα. Στο βορρά συγκεκριμένα, που είναι και το θέμα μας, απο την αρχή της σεζόν τονίζεται ένας πολύ συγκεκριμένος θεματικός άξονας που χρησιμοποιείται ως μέσο προώθησης του σεναρίου και της ιστορίας και λειτουργεί ως καταλύτης στην εξερεύνηση, την ανάλυση, την ανάπτυξή και εν τέλει των επιλογών των χαρακτήρων. Είναι η σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο, στα έθιμα, στις παραδόσεις, στις συνήθειες, κ.ο.κ. Και αυτό είναι κάτι που τονίζεται με κάθε ευκαιρία, απο τον Άμπερ που αρνείται να γονατίσει και να πάρει όρκους, μέχρι το Μηρήν και τη σύγκρουση Αφεντάδων-Σκλάβων, ή την Ντάνυ που στο συγκεκριμένο επεισόδιο ζητά απο τη Γιάρα να εγκαταλείψει τις γνωστές τακτικές των Σιδερογέννητων. Ακόμα και αυτό που της λέει οτι "
δεν θα κάνουμε τα λάθη των πατεράδων μας" έχει πολύ μεγάλη σημασία, όχι μόνο για την ιστορία στο Έσσος αλλά και για όλα όσα βλέπουμε στο επεισόδιο. Είναι συχνό φαινόμενο όσα αναφέρονται στη μια ιστορία να "ξεχειλίζουν" και στις υπόλοιπες, είναι και αυτό ένα απ' τα στοιχεία που με ελκύουν στη σειρά.
Η Σάνσα, λοιπόν, ξεκινά θυμίζοντας πάρα πολύ τον Νεντ. Αναφέρει στο συμβούλιο του Γουίντερφελ αυτά που τη δίδαξε για το βορρά, για τις παραδόσεις και τα έθιμα των λαών και για τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων που ζουν εκεί. Για το πόσο πιστοί είναι, για συμμαχίες που έχουν αντέξει χιλιάδες χρόνια, για την αφοσίωσή τους και τους όρκους τους στο όνομα των Σταρκ κ.ο.κ. Σκέφτεται σαν Σταρκ με λίγα λόγια, σαν βόρεια, κάνει μια προσπάθεια The Stark way και επικαλούμενη τις αρχές και τις αξίες του βορρά, κάνει ακριβώς αυτό που πιστεύει οτι θα έκανε ο πατέρας της στη Θέση της, αυτό που έκανε και ο Ρομπ όταν ένωσε το βορρά εναντίων των Λάνιστερ. Η εναλλακτική ήταν ο Μικροδάχτυλος, που δεν νομίζω να υπάρχει λογικός άνθρωπος που στη θέση της δεν θα τον απέρριπτε πριν εξερευνήσει οποιαδήποτε άλλη λύση. Ο βορράς θυμάται, αλλά δεν θυμάται την πίστη και την αφοσίωσή του στους Σταρκ, θυμάται τα λάθη του Ρομπ, τις απειλές των αδίστακτων Μπόλτον, τα γδαρσίματα του Ράμσεϊ όταν πήγαινε να συλλέξει φόρους κ.ο.κ. Το σχέδιο αποτυγχάνει. Απο εκεί και πέρα, η Σάνσα θυμίζει περισσότερο Τάλλυ, θυμίζει τη μάνα της που μάταια προσπαθούσε να πείσει τους άντρες της οικογένειας να την ακούσουν, αλλά όλοι τους, ένας προς ένας την αγνόησαν, απο τον Μπραν που σκαρφάλωνε στον πύργο μέχρι τον Ρομπ που πρόδωσε τον όρκο του στους Φρέυ, με τις τραγικές συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε. Άλλος ένας φουλ παρεξηγημένος χαρακτήρας... οι περισσότεροι υποστηρίζουν οτι η Κατ φταίει για όλα και φόρτωσαν σε εκείνη όλες τις ευθύνες για όσα συνέβησαν. Κι όμως, κάθε λέξη που βγήκε απο το στόμα αυτής της γυναίκας ως συμβουλή αποδείχτηκε σωστή και αν την είχαν ακούσει τα πάντα θα είχαν αποφευχθεί. Μπορώ να επιχειρηματολογήσω ανα πάσα στιγμή γι' αυτό. Ο Ρομπ την αγνόησε και το πλήρωσε πολύ ακριβά, το πλήρωσαν όλοι οι Σταρκ μαζί του.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται τώρα και ο οίκος των Σταρκ βρίσκεται και πάλι σε μια κρίσιμη καμπή, με τη σύγκρουση του παλιού και του νέου να λειτουργεί ως καταλύτης. Ο Τζον, εκπροσωπώντας όλα αυτά που σημαίνουν "Σταρκ" κάνει αυτό ακριβώς που θα έκανε ο Νεντ και ο Ρομπ. Τίμιοι, γενναίοι, σπουδαίοι, τους θαυμάσαμε απο την αρχή για αυτό που είναι και τους αγαπήσαμε. Αλλά έμπλεξαν στο αδίστακτο Παιχνίδι του Στέμματος και τους κατασπάραξαν, ηττήθηκαν απο ανθρώπους που τους χρησιμοποίησαν σαν πιόνια στα παιχνίδια τους, ενώ οι ίδιες οι αρετές τους αποδείχτηκαν τελικά οι αδυναμίες τους. Ο Τζον ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, το έχουμε δει το έργο, γνωρίζουμε την κατάληξη. Δεν είναι χαζός, ποτέ δεν θα έλεγα κάτι τέτοιο, ποτέ δεν το δέχτηκα για τον Νεντ ή τον Ρομπ όταν πολλοί τους χλεύαζαν και τους χαρακτήριζαν έτσι. Όχι, δεν είναι χαζός ο Τζον, είναι απλά ο Τζον που ξέρω, που εκτιμώ βαθύτατα, που αγαπάω γι' αυτό που είναι και δεν θέλω ποτέ να αλλάξει. Και βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη κατάσταση απο τον Ρομπ και τον Νεντ, γιατί παράλληλα περνά και ένα προσωπικό Γολγοθά που έχει συνταράξει όλο του το είναι. Ο Τζον είναι Ο Τζον, αλλά ταυτόχρονα έχει αλλάξει, το βλέπουμε απο την αρχή της σεζόν. Αυτός ο Τζον. λοιπόν, οδηγείται στην καταστροφή, όπως κάποτε ο "πατέρας" και ο "αδελφός" του και μαζί του κινδυνεύουν να χαθούν οι Σταρκ για πάντα απο τον χάρτη. Και κάνει τα ίδια λάθη, υποτιμά τον αντίπαλό του, γίνεται πιόνι στο παιχνίδι του.
Και αγνοεί τη Σάνσα, δεν ακούει τις συμβουλές της, δεν μπαίνει καν στον κόπο να της ζητήσει πληροφορίες για τον Ράμσεϊ. Για όνομα του θεού δηλαδή, είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανα στη θέση του. Ακόμα κι αν δεν είχα σκοπό να ακολουθήσω οποιαδήποτε συμβουλή της, θα την έβαζα κάτω και θα της ζητούσα να μου πει τα πάντα χαρτί και καλαμάρι. Τα πάντα θα ήθελα να ξέρω για τον εχθρό μου, από τον χαρακτήρα του, τις συνήθειές του μέχρι τι τρώει και τι νούμερο παπούτσι φοράει. Απλά πράγματα, strategy 101, κι όμως δεν κάνουν ούτε αυτό, ούτε ο Τζον ούτε ο Ντάβος, που μπροστά στον Τόρμουντ φαίνονται στρατηγικές διάνοιες αλλά στην πραγματικότητα είναι το ίδιο τυφλοί μπροστά σε αυτό που τους περιμένει. Η Σάνσα τα βλέπει όλα αυτά, τα έχει διαπιστώσει απο πολύ νωρίς, ξέρει οτι δεν την υπολογίζουν και οτι την αγνοούν. Βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση με τη μάνα της και προσπαθεί να τον πείσει να την ακούσει. Με μια διαφορά. Η Σάνσα πια δεν είναι Νεντ, δεν είναι Κατ, δεν είναι Σταρκ ούτε Τάλλυ. Η Σάνσα συνδυάζει όλα τα παραπάνω και το σημαντικότερο, είναι η μόνη απο τον οίκο που έχει παρακολουθήσει το παιχνίδι, το έχει νιώσει στο πετσί της, έχει γνωρίσει τους παίχτες απο την καλή και την ανάποδη. Και είναι έτοιμη να κάνει αυτό που κανένας Σταρκ δεν έκανε ποτέ στο παρελθόν, να εγκαταλείψει το "The Stark way" που τους οδηγεί και πάλι στην καταστροφή και να προσπαθήσει με όποιο χαρτί διαθέτει στα χέρια της να αλλάξει τους όρους του Παιχνιδιού. Και ποιος ξέρει, ίσως αυτή τη φορά αλλάξει και το αποτέλεσμα. Και πράγματι, αυτό ακριβώς έγινε. Ο κύκλος έσπασε, οι Σταρκ νίκησαν και τη νίκη έφερε ο λιγότερο Σταρκ απο τους Σταρκ, όπως έχω γράψει φέτος επανειλημμένα. Ένας Σταρκ που είναι και Σταρκ, είναι και Τάλλυ, είναι και λίγο Μπέιλις, είναι και λίγο Σέρσεϊ, είναι και λίγο Τύριον είναι και λίγο Ράμσεϊ... και δεν είναι και τίποτα απο τα παραπάνω, είναι απλά η Σάνσα.
Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε η διαφωνούμε με τις επιλογές της. Όπως δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις επιλογές του Τζον. Σημασία έχει να είμαστε σε θέση να τους καταλάβουμε και να εξηγήσουμε τον τρόπο που αποφασίζουν και ενεργούν. Ναι, ο Τζον κάνει λάθος που δεν ακούει τη Σάνσα, αλλά δεν είναι χαζός, είναι ο Τζον, που δεν έχει μάθει να σκέφτεται όπως ο Ράμσεϊ, ο Μπέιλις, ο Βάρυς κ.ο.κ. που δεν έχει εκτεθεί στο Παιχνίδι, που είναι έξυπνος αλλά με έναν άλλο τρόπο που δεν αφορά την πολιτική. Δεν είναι μόνο η Σάνσα που δεν εμπιστεύεται τον Τζον, ούτε εκείνος εμπιστεύεται τη Σάνσα, παρακολουθούμε δηλαδή μια ρήξη στην εμπιστοσύνη των δυο, που δεν έχει να κάνει με τον αν αγαπιούνται, αν έχουν στενή σχέση τώρα ή αν ήταν κοντά στο μακρινό παρελθόν. Έχει να κάνει με τη σύγκρουση του παλιού και του νέου, με τον τρόπο των Σταρκ που πάντα γύριζε μπούμερανγκ εναντίων τους και έναν άλλο τρόπο, πιο ορθολογικό, λιγότερο συναισθηματικό, που ζυγίζει τα πράγματα και τις καταστάσεις με άλλους όρους, με όλα αυτά που τόσο καιρό κάποιοι κατηγορούσαν τους Σταρκ οτι δεν είναι. Ε λοιπόν τώρα υπάρχει ένας Σταρκ που ΕΙΝΑΙ! Και σήμερα είναι η μέρα της. Ας γράφει ο καθένας ό,τι θέλει, κανείς δεν μπορεί να της το πάρει αυτό. Ήταν η δική της μάχη απο την αρχή και την κέρδισε ολοκληρωτικά και πανηγυρικά! Τα υπόλοιπα, η όποια συζήτηση για όλα αυτά με τον Τζον και το ξεκαθάρισμα στη σχέση τους και την εμπιστοσύνη μεταξύ τους, τα χρωστούμενα στον Μικροδάχτυλο και πως θα διαμορφωθεί η δυναμική αυτής της πολύπλοκης και άκρως ενδιαφέρουσας σχέσης, όλα αυτά ανήκουν στο αύριο. Η Σάνσα μπορεί να γίνει τα πάντα, μπορεί να μη γίνει τίποτα, μπορεί να πεθάνει αύριο. Θα τα δούμε. Σήμερα είναι μια σπουδαία μέρα για τον χαρακτήρα, μια μέρα που περίμενε χρόνια και την περιμέναμε κι εμείς μαζί της. Enjoy! (ή ξυδάκι, αναλόγως...
)